فلسفه آزادی نرم‌افزار

بسم رب الشهدا

جنبش آزادی نرم‌افزار(FOSSM) برای اولین بار توسط آقای ریچارد استالمن(Richard Stallman) در سال ۱۹۸۳ با راه اندازی پروژه گنو اغاز شد.

فلسفه اصلی این جنبش این است که استفاده از رایانه‌ها نباید مانع از همکاری مردم با یکدیگر شود.

ما بر این باوریم که نرم‌افزار های غیر‌آزاد (proprietary یا nonfree) کاربران را از یکدیگر جدا می‌کنند و آن هارا بدون کمک رها می‌کنند.

جدا کردن به این طریق اتفاق می‌افتد که کاربران نمی‌توانند نرم‌افزاری را که استفاده می‌کنند با دیگران به اشتراک بگذارند و هر کاربر مجبور است نرم‌افزار دلخواه خود را مستقیما از تولید کننده آن دریافت کند.

و بدون کمک رها کردن به این طریق که کاربر نمی‌تواند طرز کار نرم افزار را بفهمد و یا آن را با توجه به نیاز خود تغییر دهد و یا حتی از تغییرات مفیدی که دیگران (برنامه نویسان دیگر) می توانند اعمال کنند استفاده کند.

برای این که نرم‌افزاری یک نرم‌افزار آزاد حساب شود باید چهار آزادی را برای کاربر تضمین کند:

آزادی برای اجرای برنامه برای هر منظوری (آزادی ۰)
آزادی برای مطالعه و بررسی چگونگی عملکرد برنامه و تغییر آن برای نیاز خود (آزادی ۱)
آزادی برای توزیع مجدد کپی‌هایی از آن، بنابراین شما می‌توانید به همسایگان خود کمک کنید (آزادی ۲)
آزادی برای بهبود برنامه و انتشار این تغییرات برای عموم، بنابراین تمام جامعه از آن بهره می‌برند (آزادی ۳)

در ایران متاسفانه(!) آزادی ۲ که همان اجازه داشتن کاربر برای کپی کردن هر برنامه‌ای برای همه وجود دارد و این مردم را بیش‌تر به سمت استفاده از نرم‌افزار های غیر آزاد سوق می‌دهد.

یکی دیگر از مزایای نرم‌افزار های آزاد محافظت از اطلاعات هر کاربر است که ارزش بسیاری در این دنیای وابسته به اطلاعات دارد. نرم‌افزار های ازاد نمی‌توانند اطلاعاتی را که از کاربر دارند را بدون اطلاع افراد به جای دیگری بفرستند چون نحوه کار این نرم افزار ها دقیقا توسط عده زیادی از برنامه نویسان غیر وابسته کنترل می‌شود ولی در نرم‌افزار های غیر آزاد این امکان وجود ندارد.

در پایان اگر علاقه‌مند هستید می‌توانید به سایت پروژه گنو مراجعه کنید: gnu.org

تصویری از جناب استالمن